Ды ўсё ж, па вялікім рахунку, спектакль застаецца вельмі ясным, але надзвычай сціслым “школьным” пераказам Шэкспіра. Больш за тое, адвечная шэкспіраўская амбівалентнасць ці хаця б яе магчымасць тут заменены яшчэ большым падзелам герояў на станоўчых і адмоўных — каб у гледача ўжо ніякіх ваганняў не заставалася, каму спачуваць. Маці Джульеты (Настасся Задорына) падобная да істэрычкі, бо толькі і робіць, што крычыць — і на дачку таксама. Парыс (Павел Кордзік) зусім не высакародны, а нахабны, юрлівы, упэўнены, што ніхто і ніколі яму ні ў чым не адмовіць. У грабніцу да “памерлай” нявесты ён прыходзіць жудасна п’яны, брыдка ікае — ці могуць быць хоць якія сумневы наконт яго магчымай будучыні з Джульетай? Сябры Рамэа таксама нагадваюць алкаголікаў-наркаманаў. Так што закаханая пара застаецца ў такім атачэнні літаральна “промнем святла ў цёмным царстве”. Сустрэча галоўных герояў, як і трэба чакаць, адбываецца ў запаволеным рапідзе, што мяжуе са стоп-кадрам. А вось вершаваная лірыка чытаецца па-рознаму, не ператвараючыся ў “заезджаную кружэлку”. У ёй даволі хуткі тэмп спалучаецца з больш ці менш працяглымі паўзамі, і гэтыя спыненні складаюць уражанне самога працэсу мыслення: героі не балбочуць “замучана-завучаныя” радкі, а быццам імправізуюць, складаючы іх тут і зараз. Удала выкарыстоўваецца і голас у запісе, з рэверсам, што перадае думкі герояў. А вось фінал з яго абдымкамі герояў на лесвіцы (маўляў, душы іх з’ядналіся на нябёсах) паслабляе напал, нагадваючы спробу хэпі-энда.